Εισαγωγή – Αντί προλόγου

Την Άνοιξη του 2002 αποφάσισα να ανοίξω αυτόν τον χώρο από την ανάγκη μου να μπω στον κόσμο των καλλιτεχνών και των έργων τους.

Ήταν παρότρυνση του Κυριάκου Ρόκου, που λόγω συγγένειας επισκεπτόμουν.

Εκείνος είδε τον τρόπο που έβλεπα τα έργα και μάλλον είδε εκείνο που εγώ δεν είχα ακόμη καταλάβει. Η  Τέχνη άγγιζε τον “μέσα μου” κόσμο, άλλοτε ηρεμώντας, άλλοτε ικανοποιώντας ότι ανέκφραστο με ‘ζούσε’ ή με ‘έτρωγε’.

Φτάνοντας στον Ν. Γρηγοράκη, βρήκα έναν δάσκαλο που είχε τη διάθεση και την ευγένεια να μου μιλάει ατελείωτες ώρες για την Τέχνη και όλα όσα ‘καλά ή κακά’ υπάρχουν στον χώρο ή ακόμη και στους ίδιους τους καλλιτέχνες. Πήγα με την ψευδαίσθηση ότι ο ‘τόπος’ αυτός κατοικούνταν μόνο από ‘αγγέλους’.

Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, επέλεξα ενστικτωδώς και μόνο και μοιράστηκα το έργο, πολλές φορές και την παρουσία, τις ιδέες, τη ζωή των φίλων πλέον καλλιτεχνών, με τους φίλους και επισκέπτες του χώρου μου.

Κοιτάζοντας πίσω στη ζωή μου, αισθάνομαι ότι όλη αυτή η διαδρομή, δημιουργικά επώδυνη τις περισσότερες φορές, μου δίνει βαθιά ικανοποίηση για όλα όσα εγώ σαν άτομο εισέπραξα.

Επι-κοινώνησα όσο και όπως μπορούσα.

Θα συνεχίσω να το κάνω όσο η ψυχή μου θρέφεται από αυτά. Για τα ‘πρακτικά βάρη’,  όλων αυτών των χρόνων, με βοήθησαν και ευχαριστώ από καρδιάς πρώτα τον Γιάννο και τους ανθρώπους που πίστεψαν, ανέχτηκαν, συμμερίστηκαν την ορμή και το πάθος μου.

Χριστίνα Αγγέλη-Βενέτη